Dit jaar geen rondje door de stad om te kijken naar alle spullen die mensen te koop aanboden. Pas aan het eind van de middag met een stel vrienden de stad in gegaan om wat te drinken en te eten. Onderweg naar het restaurant deze foto gemaakt. Toch nog een beetje een Koninginnedaggevoel.
Naast de gewone huisdieren, hebben we er eentje die we zo nu en dan in huis hebben: een egel. We weten dat hij er is omdat hij steevast met de voerbakjes in de bijkeuken rammelt. Die zijn namelijk te hoog voor hem. Hij zet zijn pootjes op het randje, zodat het bakje kantelt. Zo kan hij bij de brokjes van de poes. Wat we horen, is het terugvallen van het bakje als hij van het randje af gaat om rustig een brokje op te knagen.
Vanavond was het eerste bezoekje van dit jaar. De winterslaap is over, en hij heeft trek. Na het eten trekt hij zich meestal terug onder de locker in de bijkeuken om een slaapje te doen. Als wij ook willen gaan slapen, en hij is nog niet weg, dan duw ik hem met een stoffer onder het kastje vandaan. Met tegenzin gaat hij dan toch maar weer op pad. Het laatste wat we dan horen is het schuren van z’n stekels als hij onder de schuttingdeur door kruipt.
Deze keer had hij zich helemaal klem gezet, achter een pootje van de locker. Het lukte me niet om hen er onder vandaan te krijgen. We hebben het maar gelaten. Toen we echt naar bed wilden was de egel uit zichzelf weer weggescharreld.
Zo’n snoetje kan je toch niets weigeren
Sinds mijn Lief mij laatst vertelde dat hij bij zijn vader gemberboterkoek had gegeten, zocht ik naar een excuus om er zelf ook een te bakken. Lang heb ik niet hoeven nadenken. Binnenkort vieren wij een feestje, dus alle reden om alvast wat versnaperingen te testen op geschiktheid. Ik ben gek op gember en boterkoek lust ik ook wel. Dus, aan de slag!
Een rondje door de voorraadkast leverde naast bloem en gember nog een inspirerend zakje amandelmeel op. Ik bedacht dat de koek daardoor wel eens iets ‘spijzigs’ zou kunnen krijgen. Na het resultaat geproefd te hebben kan ik zeggen dat dat inderdaad zo is. Het geeft iets extra’s aan de boterkoek. Als je geen amandelmeel hebt, dan kan je natuurlijk heel goed alleen bloem gebruiken.
Als je een klassieke boterkoek wilt maken, dan laat je de gembersiroop, de gemberbolletjes en het amandelmeel achterwege.
Ingrediënten
Zet de oven vast aan op 175°C. Doe de boter in een kom, en snijd die in blokjes, doe de bloem, amandelmeel, suiker, zout en gembersiroop er bij, en kneed dit tot een deeg. Zet dit in de koelkast om wat op te laten stijven. Snipper de gemberbolletjes (ik gebruikte mijn favoriete keukenapparaat: de staafmixer en dat bakje met messen en deksel) en vet de boterkoekvorm in. Ik maakte een dubbele hoeveelheid en gebruikte daar mijn grote siliconen taartvorm voor. Ik denk niet dat een springvorm geschikt is omdat de boter er dan gewoon uitloopt tijdens het bakken.
Ik doe het altijd braaf, deeg wegzetten in de koelkast, maar soms vraag ik me af waarom. Hoe dan ook, haal het deeg uit de koelkast en druk het plat in de bakvorm. Doe iets van 1 of 2 eetlepels melk op het deeg, en strijk het glad met een lepel (of stiekem je vingers). Verdeel dan de gembersnippers over het deeg, en druk ze er in.
Zet de boterkoek in de oven, ongeveer een half uur, tot de bovenkant mooi goudbruin is geworden. Haal de koek er dan uit, en laat ‘m afkoelen. Nadeel van de siliconen vorm is dat die zacht is en ook de boterkoek lijkt nog haast vloeibaar. Voorzichtig dus. Als de koek wat is afgekoeld en wat steviger aanvoelt, leg je er een plat bord op en keert de koek zodat ‘ie op z’n kop uit de vorm komt. Leg daar dan weer een bord op, en keer nog eens. De boterkoek ligt recht, en kan verder afkoelen.
Het resultaat zie je hier, en ja, ik was vergeten dat ik een ongeschonden exemplaar moest fotograferen.
Stel, je noemt je blog Rode Klompen, omdat je die nou eenmaal op dat moment aan hebt. Ergens op internet zie je een recensie over het boek ‘De schoenen van Jakob’ en je ziet dan de voorkant van het boek… ja, dan kan je niet anders dan het te kopen.
De recensent vond het boek te moeilijk vanwege de spreekwoorden en gezegden die er in gebruikt worden. Zo is Jakob geen schoenmaker van dertien in een dozijn. Met zijn schoenen bracht hij mensen op het rechte pad en voorkwam hij dat ze misstappen begingen.
Tsja, misschien dat je het niet voorleest aan een peuter, maar ergens moet je toch als kind er aan worden blootgesteld. Misschien dat het stiekem een boek is voor grote mensen. Ik ben er in ieder geval blij mee, zowel wat tekst betreft als de prenten.
Ken je het nog van vroeger? Krimpy Dinky. Dat plastic waar je op kon tekenen waarna je het in de oven stopte en er een gekrompen, steviger versie van je kunstwerk weer uit kwam? Ik had er geen idee van dat het nog bestond en heb er na mijn fröbelwerkjes uit de jaren ’70 ook nooit meer aan gedacht. Tot vorige week…
Op een blog waar een patroon stond voor een speldenkussen stond dat zo’n kussen niet af was als er niet ook shrinky dinky spelden in zaten. Shrinky Dinky… Krimpy Dinky. Een lokale hobbytoko had het spul op voorraad, dus ik ben er mee aan de slag gegaan. Met acrylverf heb ik een afbeelding geschilderd op het plastic. Het is nog niet zo spannend als vroeger. Nog steeds is het eng als het plastic zich in de oven helemaal opfrummelt om dan uiteindelijk toch weer plat gestrekt tot rust te komen.
Ik heb een label gemaakt voor een vriendin. Ik heb een niks-aan-de-hand tas gekocht die ze zelf kan opleuken met applicaties, borduurwerken en viltbloemen en zo. Daar zit dat label op zodat het helemaal haar eigenste echtste kunsttas wordt.
Toen ik een foto wilde maken van het label voordat het de oven in ging, bleek de batterij van de camera leeg. Ik was te ongeduldig om te wachten met bakken tot het ding opgeladen was, dus heb ik alleen het eindresultaat op beeld. Voorzien van een paar laagjes lak ziet het er hartstikke echt uit vind ik.
Na mijn eerste paar zelfgebreide sokken wilde ik dat nog eens doen. Ik vond leuk garen en ging aan de slag. Dat is nu zeker twee jaar geleden, misschien zelfs wel drie. Het werden sokken, maar ik wilde niet stoppen. Het werden kniekousen, maar ik wilde niet stoppen. Ik ging door met breien en het werden kousen tot aan mijn dij.
Die blijven natuurlijk niet zitten, die willen naar beneden. Ik kan je zeggen, een meter sok op je enkels staat niet charmant! Ik heb de kousen aan een wielrenbroekje vastgemaakt. Dat bleef zitten, maar het zag er wat rommelig uit. Niet dat er nou hele volksstammen onder mijn rok kijken of mijn kousen misschien rommelig zitten, maar dat ik het zelf weet is voldoende. Ik heb er over gedacht om jarretels te breien of te haken. Een jaar lang lagen de kousen mooi te zijn in de kast.
Ergens de afgelopen winter bedacht ik me dat een maillot de oplossing zou zijn voor mijn kousprobleem. Dus het boord uitgehaald en verder gebreid. Ik ben nu aan de broek begonnen en ben een aardig eind op streek, maar ik heb er geen zin meer in. Echt waar, ik raad het niemand aan. Ik ben niet van de schrielen en er komt geen eind aan. Twee recht, twee averecht, want dan zit het mooi om mijn billen en buik. En maar door en door en door. Nee, ik ben er mee gestopt. Misschien dat ik de volgende winter weer verder ga.
(Voor diegenen die zich afvragen hoe het mogelijk is om steeds verder omhoog te breien: ik brei sokken vanaf de teen. Twee tegelijk, op een rondbreinaald. Zo weet je altijd tot hoe ver je door kunt breien, zonder dat je bang hoeft te zijn dat je met je bolletje wol de teen niet haalt. En twee sokken tegelijk breien voorkomt het zielige-sok-syndroom van de eenzame sok die op zijn partner wacht.)
Vandaag dus de reünie met de vijf meiden waarmee ik bij een bank heb gewerkt. Soms zitten er jaren tussen een ontmoeting, maar op de een of andere manier schuiven we naadloos weer in elkaar. Gelachen en gehuild om wat het leven ons in de loop van de jaren heeft toebedeeld. Deze meiden zijn me zeer dierbaar.
Bij de weg: De Taart was lekker, dus dat wordt een blijvertje.
Morgen heb ik een kleine reünie met vijf oud-collega’s uit de tijd dat we bij een grote bank werkten. Inmiddels zijn we allemaal ergens anders neergestreken en om de zoveel tijd spreken we af en praten we bij.
Gewoonlijk spreken we af in een restaurant maar dit keer doen we het anders. Het wordt een brunch bij één van de meiden thuis en we nemen allemaal een hapje mee. Ik heb voor deze gelegenheid een Citroen Yoghurttaart met muesli-bodem bedacht. Lees verder