Na mijn eerste paar zelfgebreide sokken wilde ik dat nog eens doen. Ik vond leuk garen en ging aan de slag. Dat is nu zeker twee jaar geleden, misschien zelfs wel drie. Het werden sokken, maar ik wilde niet stoppen. Het werden kniekousen, maar ik wilde niet stoppen. Ik ging door met breien en het werden kousen tot aan mijn dij.

Die blijven natuurlijk niet zitten, die willen naar beneden. Ik kan je zeggen, een meter sok op je enkels staat niet charmant! Ik heb de kousen aan een wielrenbroekje vastgemaakt. Dat bleef zitten, maar het zag er wat rommelig uit. Niet dat er nou hele volksstammen onder mijn rok kijken of mijn kousen misschien rommelig zitten, maar dat ik het zelf weet is voldoende. Ik heb er over gedacht om jarretels te breien of te haken. Een jaar lang lagen de kousen mooi te zijn in de kast.

Ergens de afgelopen winter bedacht ik me dat een maillot de oplossing zou zijn voor mijn kousprobleem. Dus het boord uitgehaald en verder gebreid. Ik ben nu aan de broek begonnen en ben een aardig eind op streek, maar ik heb er geen zin meer in. Echt waar, ik raad het niemand aan. Ik ben niet van de schrielen en er komt geen eind aan. Twee recht, twee averecht, want dan zit het mooi om mijn billen en buik. En maar door en door en door. Nee, ik ben er mee gestopt. Misschien dat ik de volgende winter weer verder ga.

(Voor diegenen die zich afvragen hoe het mogelijk is om steeds verder omhoog te breien: ik brei sokken vanaf de teen. Twee tegelijk, op een rondbreinaald. Zo weet je altijd tot hoe ver je door kunt breien, zonder dat je bang hoeft te zijn dat je met je bolletje wol de teen niet haalt. En twee sokken tegelijk breien voorkomt het zielige-sok-syndroom van de eenzame sok die op zijn partner wacht.)