Naast de gewone huisdieren, hebben we er eentje die we zo nu en dan in huis hebben: een egel. We weten dat hij er is omdat hij steevast met de voerbakjes in de bijkeuken rammelt. Die zijn namelijk te hoog voor hem. Hij zet zijn pootjes op het randje, zodat het bakje kantelt. Zo kan hij bij de brokjes van de poes. Wat we horen, is het terugvallen van het bakje als hij van het randje af gaat om rustig een brokje op te knagen.

Vanavond was het eerste bezoekje van dit jaar. De winterslaap is over, en hij heeft trek. Na het eten trekt hij zich meestal terug onder de locker in de bijkeuken om een slaapje te doen. Als wij ook willen gaan slapen, en hij is nog niet weg, dan duw ik hem met een stoffer onder het kastje vandaan. Met tegenzin gaat hij dan toch maar weer op pad. Het laatste wat we dan horen is het schuren van z’n stekels als hij onder de schuttingdeur door kruipt.

Deze keer had hij zich helemaal klem gezet, achter een pootje van de locker. Het lukte me niet om hen er onder vandaan te krijgen. We hebben het maar gelaten. Toen we echt naar bed wilden was de egel uit zichzelf weer weggescharreld.

Zo’n snoetje kan je toch niets weigeren