Als we in de auto ergens naartoe gaan, dan neem ik meestal een breiwerkje mee, maar deze keer had ik een haaknaald bij me, en wat kleurtjes katoen. Mijn Lief is al een tijdje het hoesje van zijn zonnebril kwijt, dus besloot ik er eentje te haken. Doordat het van katoen is kan het hoesje ook direct als poetsdoekje fungeren. Wel zo handig.
Stel, je noemt je blog Rode Klompen, omdat je die nou eenmaal op dat moment aan hebt. Ergens op internet zie je een recensie over het boek ‘De schoenen van Jakob’ en je ziet dan de voorkant van het boek… ja, dan kan je niet anders dan het te kopen.
De recensent vond het boek te moeilijk vanwege de spreekwoorden en gezegden die er in gebruikt worden. Zo is Jakob geen schoenmaker van dertien in een dozijn. Met zijn schoenen bracht hij mensen op het rechte pad en voorkwam hij dat ze misstappen begingen.
Tsja, misschien dat je het niet voorleest aan een peuter, maar ergens moet je toch als kind er aan worden blootgesteld. Misschien dat het stiekem een boek is voor grote mensen. Ik ben er in ieder geval blij mee, zowel wat tekst betreft als de prenten.
Ken je het nog van vroeger? Krimpy Dinky. Dat plastic waar je op kon tekenen waarna je het in de oven stopte en er een gekrompen, steviger versie van je kunstwerk weer uit kwam? Ik had er geen idee van dat het nog bestond en heb er na mijn fröbelwerkjes uit de jaren ’70 ook nooit meer aan gedacht. Tot vorige week…
Op een blog waar een patroon stond voor een speldenkussen stond dat zo’n kussen niet af was als er niet ook shrinky dinky spelden in zaten. Shrinky Dinky… Krimpy Dinky. Een lokale hobbytoko had het spul op voorraad, dus ik ben er mee aan de slag gegaan. Met acrylverf heb ik een afbeelding geschilderd op het plastic. Het is nog niet zo spannend als vroeger. Nog steeds is het eng als het plastic zich in de oven helemaal opfrummelt om dan uiteindelijk toch weer plat gestrekt tot rust te komen.
Ik heb een label gemaakt voor een vriendin. Ik heb een niks-aan-de-hand tas gekocht die ze zelf kan opleuken met applicaties, borduurwerken en viltbloemen en zo. Daar zit dat label op zodat het helemaal haar eigenste echtste kunsttas wordt.
Toen ik een foto wilde maken van het label voordat het de oven in ging, bleek de batterij van de camera leeg. Ik was te ongeduldig om te wachten met bakken tot het ding opgeladen was, dus heb ik alleen het eindresultaat op beeld. Voorzien van een paar laagjes lak ziet het er hartstikke echt uit vind ik.
