Ken je het nog van vroeger? Krimpy Dinky. Dat plastic waar je op kon tekenen waarna je het in de oven stopte en er een gekrompen, steviger versie van je kunstwerk weer uit kwam? Ik had er geen idee van dat het nog bestond en heb er na mijn fröbelwerkjes uit de jaren ’70 ook nooit meer aan gedacht. Tot vorige week…

Op een blog waar een patroon stond voor een speldenkussen stond dat zo’n kussen niet af was als er niet ook shrinky dinky spelden in zaten. Shrinky Dinky… Krimpy Dinky.  Een lokale hobbytoko had het spul op voorraad, dus ik ben er mee aan de slag gegaan. Met acrylverf heb ik een afbeelding geschilderd op het plastic. Het is nog niet zo spannend als vroeger. Nog steeds is het eng als het plastic zich in de oven helemaal opfrummelt om dan uiteindelijk toch weer plat gestrekt tot rust te komen.

Ik heb een label gemaakt voor een vriendin. Ik heb een niks-aan-de-hand tas gekocht die ze zelf kan opleuken met applicaties, borduurwerken en viltbloemen en zo. Daar zit dat label op zodat het helemaal haar eigenste echtste kunsttas wordt.

Toen ik een foto wilde maken van het label voordat het de oven in ging, bleek de batterij van de camera leeg. Ik was te ongeduldig om te wachten met bakken tot het ding opgeladen was, dus heb ik alleen het eindresultaat op beeld. Voorzien van een paar laagjes lak ziet het er hartstikke echt uit vind ik.